خیلی ها سریال های کره ای رو محض سرگرمی و پر کردن اوقات فراغت می بینند. خیلی ها، از محتوای لطیف و انسان دوستانه این سریال ها خوششون می آد. عده ی زیادی هم دلبسته ی جلوه های بصری این سریال ها (صحنه های رنگارنگ، تیپ و قیافه ی همیشه شیکِ بازیگرها و...)هستن. خلاصه هر کسی از ظن خود شد یار او! از درون او نجست اسرار او!
ممکنه بعد از خوندن نقدها بگید که اونا برای فرهنگ خودشون فیلم ساختن و ما حق نداریم نقد فرهنگی و ارزشی بر فیلم ها داشته باشیم. مخالفم!
چون ما داریم وقت زیادی رو پای این سریال ها می ذاریم و خیلی هامون به سبک اعتیادوار تماشاشون می کنیم، یقیناً محتوای فیلم ها روی ما اثر می ذاره. حتی کسی که فقط برای پر کردن اوقات فراغتش این فیلم ها رو می بینه.
توی دورانی زندگی می کنیم که مرزهای جغرافیایی عملاً متلاشی شدن و فقط تو نقشه ها دیده می شن! این مرزها در بحث فیلم و سینما مفهوم خودشون رو از دست دادن. هر کشوری تلاش داره تا فرهنگ خودش رو از طریق رسانه های صوتی تصویری به سرتاسر جهان منتقل کنه. و چه ابزاری برای انتقال فرهنگ، از فیلم قدرتمندتره؟ کره ای ها هم از این قاعده مستثنی نیستن.
نمی شه گفت کارگردان های کره ای فیلم و سریال هاشون رو فقط و فقط برای جامعه خودشون ساختن پس ما حق نداریم نقدشون کنیم! درام های کره ای الان در سراسر دنیا بیننده دارند و دست اندرکاران صنعتِ سرگرمیِ کره این رو خوب می دونن. برای همین سعی می کنن مخاطبشون رو جامعه جهانی در نظر بگیرن نه فقط مردم کشور خودشون.
فرض کنید دنیا یه صحنه ی نمایش بزرگه. هر کسی که صاحب ابزار رسانه ست، می تونه بیاد روی این صحنه و شروع کنه از فرهنگِ کشور خودش تعریف کردن. اونم با آب و تاب و رنگ و نور فراوان. حالا به نظرِ شما، من و توی تماشاچی حقِ نقدِ حرفهاش داریم یا نداریم؟
